osmanthus

 onu ilk başta neden sevmiş olduğumu hatırladığımda ve hala sevmediğimden emin olduğumda sürecim tamamlandı vicdanı onunla uğraşan ve doğru şeyi yapmaya çalışan biri  her ne kadar her zaman beceremese ve süreçte bana zarar vermiş olsa da verdiği zararı toparlamaya çalıştı, beni tam olarak anlamasa da sezmeye ve farkında olduğu yanlışlarını dile getirmeye çalıştı, defalarca özür diledi ve ben de sonunda yaptıklarını kötü niyete değil, beceriksizliğinden yaptığına ikna oldum sonunda, şahsımın yaşadığı bu şeyi şahsi algılamamaya çalıştım ve işe yaradı. bencilliği tabi ki var ama karakter eksiklerinden kaynaklanıyor, büyürken uğraşırsa belki düzelir yüzleşmeden, duygulardan, tüm zorluklardan kaçmayı da seçebilir, kalan kısım onun kendi yolculuğu bıraktım ve gitti, ben de huzura erdim. kendimi ve neleri istediğimi daha iyi biliyorum artık özlemini sabırsızca çektiğim bu şeyin onun şahsından bağımsız bir özle olma, derin bağ kurma ve yoldaş olma ihtiyacı olduğunu biliyorum  uma...

      bugün internette gezerken iki kız arkadaşın (ya da sevgilinin) çektiği bi akımla karşılaştım. kendileri aynı hareketi yaparken arkadaki şehir manzaralarının değiştiği o akım. aklıma kendi yurt dışı seyahatimde nasıl da yanımda başka birinin (eski sevgilimin) olmasını isteyişim geldi. sonra o iki kızın yerine kendimi ve üniversite yıllarındaki en yakın arkadaşım olan şebnemi koydum ve manzara benim için tamamlandı. yanımdaki yine bi kızdı ama ben tablonun değişmesini istemiyordum. başka böyle kim var diye düşündüm ve  bu sefer lisedeki en yakın arkadaşım olan betülü koydum, manzara yine tamamdı.      bu iki kız arakdaşımı diğerlerinden ayıran yönleri düşündüm. ikisinin de iç dünyaları zengin, bana farketmediğim şeyleri farkettiren insanlardı. ikisi de hangi konuyu açmış olursam olayım anlattıklarımı tam anlamıyla anlıyorlardı. bana samimi bi kalple ve sadece iyiliğimi düşünerek yaklaşıyorlardı. sonra geçmişi hatırladım. "bazı kız arkadaşlarım...